Paperblanks® to ekskluzywne notesy zawsze w pięknych i wyjątkowych oprawach!

Notes w linie Paperblanks®:

- piękna, oryginalna okładka,
- zszywany,
- wstążka-zakładka,
- na końcu notesu specjalna kieszonka na luźne karteczki,
- okładka twarda,
- zamykany na magnes.

W czasach dynastii Tang (618–907) cesarz Taizong założył szkołę operową o nazwie Liyuan (Ogród Grusz). Chińska opera osiągnęła swój szczyt za czasów dworu Qing (1644–1911), dając początek tak zwanej Operze Pekińskiej. Reprodukcja fragmentu pięknie haftowanej spódnicy operowej z tamtej epoki.

Myśląc o operze, myślami zwykle kierujemy się do Włoch, miejsca narodzin słynnych przedstawień, takich jak Cyganeria, Rigoletto, Tosca czy Cyrulik sewilski. Jednak jedną z najstarszych wersji tej dramatycznej tradycji artystycznej jest właściwie chińska opera, której korzenie sięgają najwcześniejszych okresów starożytnych Chin.

 

Opera chińska rozpoczęła się od artystów teatralnych opowiadających uproszczone historie ludowe, ale w czasach dynastii Tang (618–907) osiągnęła taki poziom kulturowy, że cesarz Taizong założył oficjalną szkołę operową. Akademia nosiła poetycką nazwę Liyuan (Ogród Gruszkowy) i od tego momentu wykonawców chińskiej opery nazywano „uczniami gruszkowego ogrodu”.

 

Wiek XVIII i XIX był świadkiem największego rozkwitu chińskiego dramatu. Pod patronatem dworu w Qing (1644–1911) przedstawienia operowe wypełniły „Zakazane Miasto”, dając początek tak zwanej Operze Pekińskiej (lub Pekinie). Formę wyróżniało przede wszystkim powściągliwe wykorzystanie rekwizytów i tła, które służyło uwydatnieniu przesadnych gestów, ruchów, makijażu i kostiumów aktorów.

 

Na początku Opery Pekińskiej wszystkie role grali mężczyźni, nawet postacie kobiece (tzw. role „Dana”). Kostiumy miały odzwierciedlać tożsamość i osobowość bohaterów i często zastępowały rekwizyty. Jest to pięknie haftowana męska spódnica operowa, którą reprodukowaliśmy na potrzeby tej okładki.

 

Opera pekińska pozostaje najbardziej znanym typem opery chińskiej, ponieważ reprezentuje mieszankę różnych stylów regionalnych. Już w XX wieku teatr zyskał miano „teatru narodowego” Chin, po czym nastąpił gwałtowny upadek po powstaniu bokserów na przełomie wieków. W wyniku buntu wielkie teatry stolicy zostały doszczętnie spalone, a opera, która była główną formą rozrywki zarówno dla mieszkańców miast, jak i wsi, zeszła na dalszy plan w kolejnych latach przewrotów politycznych i kulturowych.

 

W XXI wieku na liście niematerialnego dziedzictwa kulturowego kraju znajdowały się zaledwie 162 możliwe do zidentyfikowania formy chińskiej opery, w porównaniu z ponad 350 w 1957 r. To starsze pokolenie nadal podtrzymuje tę tradycję, słuchając nagrań operowych podczas występów na żywo nie są dostępne. Odtwarzając ten delikatny i kolorowo haftowany kostium operowy, mamy nadzieję podzielić się fragmentem bogatej historii Opery Pekińskiej i pomóc opowiedzieć o roli, jaką chińscy kompozytorzy i wykonawcy odegrali w rozwoju opery, jaką znamy dzisiaj.